NezahatSana muz aldım portakal aldım bugün
Sen bana trakyadan getirdiğin ve
Çekyatların bazasında bir kıyıda
Hala sakladığın minderlerini gösterdin
Kırk yıldır aynı yüzlerinin patiskası
Siyah zeminde büyük güller kıpkırmızı
Benimse bir küçük karesi bile yok aklımda
O günlerin
Sonra bir ara Ahmet beyi anlattın bana,
nasıl da hakikatli bir adammış,
hiç hatırlamıyorum kendisini ama
iyi ki dedemmiş.
Bembeyaz bir kadındın, mavi boncuk gözlüydün
O vakitler ben senin üçüncü torunun,
Sen kırkında dul, yedi çocukla İstanbul’a göçmüşsün
Ben seni kalender, yedi çocuğa yetecek kadar
Geniş kanatları olan bir kadın olarak hatırlıyorum en çok.
Zor hayatlar zor zamanlarmış belli
Yine de “bütün hayatlar gibi hızla
Nasıl da geçmiş” dedin.
Yüzüne baktım o ara
Son yıllarda perde perde nasıl oldu da
esmerledi tenin ve sanki takatsız biraz,
ağzından çıkmak için sıra bekleyen kelimelerin
Oh mavişim, anneannem, Nezahat’im
tontonum,
Perde perde bulanıyor mavisi gözlerinin
Bana hayatın yalan bir şey olduğunu
En iyi sen anlatıyorsun.
Birhan Keskin
