[SERVET HALA]

SERVET HALA

En çok belki, merdivenlerden yan yan,
birer birer inişin,
ve gülüşünde bile hayatla barışık olamayan
yüzünün o tuhaf donukluğu kalacak bende.

Senin o donuk tarafın
çoluksuz çocuksuz bir hayattan
ama en çok da Pirinççi Niyazi’nin göçüşünden sonra
iyice ıssızlaşan yılların yüzünden oldu besbelli.
Bazen sevmek istesen hatta sevsen bile bazı şeyleri...

Odalarda suskun, uzak bir resim gibi,
kendi küçücük dünyanda yaşadın ömür denen şeyi.
Herkes biraz donuk ve nobran bulurken seni
Bendeki karşılığın hep bil ki, bir kuşun ürkekliği.

Sen şimdi dünyaya dair hırkanı çıkardın
Ve benim duam bu kısacık şiir sana:
Ve bir de dilek bundan sonrası için:
Hepsi karşılasın seni orada
Bu dünyada nen vardıysa eksiğin.




17 Ağustos 2004
Birhan Keskin

[Nezahat]

Nezahat


Sana muz aldım portakal aldım bugün
Sen bana trakyadan getirdiğin ve
Çekyatların bazasında bir kıyıda
Hala sakladığın minderlerini gösterdin
Kırk yıldır aynı yüzlerinin patiskası
Siyah zeminde büyük güller kıpkırmızı
Benimse bir küçük karesi bile yok aklımda
O günlerin
Sonra bir ara Ahmet beyi anlattın bana,
nasıl da hakikatli bir adammış,
hiç hatırlamıyorum kendisini ama
iyi ki dedemmiş.
Bembeyaz bir kadındın, mavi boncuk gözlüydün
O vakitler ben senin üçüncü torunun,
Sen kırkında dul, yedi çocukla İstanbul’a göçmüşsün
Ben seni kalender, yedi çocuğa yetecek kadar
Geniş kanatları olan bir kadın olarak hatırlıyorum en çok.
Zor hayatlar zor zamanlarmış belli
Yine de “bütün hayatlar gibi hızla
Nasıl da geçmiş” dedin.

Yüzüne baktım  o ara
Son yıllarda perde perde nasıl oldu da
esmerledi tenin ve sanki takatsız biraz,
ağzından çıkmak için sıra bekleyen kelimelerin
Oh mavişim, anneannem, Nezahat’im
tontonum,
Perde perde bulanıyor mavisi gözlerinin
Bana hayatın yalan bir şey olduğunu
En iyi sen anlatıyorsun.


Birhan Keskin

Babanın yokluğuna gitmek..


Ne vakit babamın yokluğuna gitsem
Babam bana bir şey diyor.

Diyorum ki, bir yerdeyim ben baba
Bir gökte. Gökte gece var, ay var,
Sen de varsın. Ama hercai bir şey sanıyor
İnsanlar beni böyle görünce.

Oysa benim karnımda bir zehir var.
İçimde çok uzakta biri kalmış da
Onu çok özlemişim gibi bir zehir var.

Babam burası yatmak için çok güzel, diyor.
Sen de kaldır kıçını biraz gez dünyayı,
Kastamonu’ya git mesela Devrekani’ye
Çok güzelmiş de, bak o zaman geçecek,
Dünya göreceksin, gülümsüyor.

Elim soğuk mermeri okşuyor.

Onun  yokluğuna giderken biz
Kardeşlerim annem hepimiz
serin ufkundan geçiyoruz Balkanların
ve bizim oraların havası
Sanki hepimizin zehrine iyi geliyor.

Bana “sen kalk, güllerin altını çapala,
dünyayı belle, ben artık gideyim,” diyor.

Bir elim öbür elimi okşuyor.

Birhan Keskin